เรื่องราวดําเนินในยุค 1980–1990 ของเกาหลีใต้ เล่าเรื่องจริงของสองยอดฝีมือโกะ (เย่าบัด) ได้แก่ โช ฮุน-ฮยอน (Cho Hun-hyun) แชมป์ระดับประเทศที่กลับมาครองชัยจากการต่อกรกับแชมป์โลก และกลายเป็นบุคคลสำคัญแห่งชาติของเกมโกะ หลังจากนั้นเขาพบเด็กหนุ่มพรสวรรค์ชื่อ อี ชาง-โฮ (Lee Chang-ho) และเห็นแววที่ไม่ธรรมดา จึงรับเขาเป็นศิษย์
ชาง-โฮ อัจฉริยะไร้กรอบ เรียนรู้และพัฒนาทักษะอย่างรวดเร็ว แต่กลับเริ่มเล่นในสไตล์ที่แตกต่างจากที่ครูสอนอย่างเข้มงวด ชีวิตของเขาเริ่มเปลี่ยนจากเด็กน้อยไร้ทิศทาง สู่ผู้เล่นมืออาชีพที่เก่งกาจและมุ่งมั่น
เวลาผ่านไป ชาง-โฮมีชื่อเสียงระดับสูงจนในที่สุดเขาต้องลงแข่งขันประชันกับครูของตนเองในรอบชิงชนะเลิศ แชมเปี้ยนรายการสำคัญ แมตช์นี้กลายเป็นบททดสอบทั้งฝีมือ ความภาคภูมิใจ และสายสัมพันธ์ระหว่างครูและศิษย์
ผลการแข่งขันเป็นไปอย่างตึงเครียด ชาง-โฮเอาชนะโช ฮุน-ฮยอนได้ด้วยสไตล์เชิงรับที่เฉียบคม แสดงให้เห็นว่าความสามารถของเขามิใช่ผลของการถ่ายทอด แต่เป็นการค้นหาเกมของตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนสั่นคลอน—คุณครูยอมรับว่าสิ่งที่เขาสอนไม่สามารถก้าวข้ามศิษย์ได้ ขณะเดียวกัน ศิษย์กลับรู้สึกผิดหวังที่เอาชนะครูด้วยเกมที่เขาเองก็ยังไม่ภูมิใจ
เวลาผ่านไป หลังจากแยกทางกัน โช ฮุน-ฮยอนตกอยู่ในภาวะหดหู่และละทิ้งโกะ เขาเมินการแข่งขัน ดื่มหนัก และถอนตัวจากวงการ จนกระทั่งได้รับแรงกระตุ้นจากเพื่อนเก่าให้กลับสู่สนาม เมื่อเขาคิดได้ เขาลุกขึ้นมาเดิมพันใหม่ และสามารถคว้าแชมป์กลับคืนในวัยปลายชีวิต
จุดสำคัญที่น่าจดจำคือ โชมอบกระดานโกะเก่าของเขาแก่ชาง-โฮ พร้อมสลักคำว่า: “โกะคือการต่อสู้กับตัวเอง” — สัญญาณส่งมอบบทเรียนชีวิตและศรัทธาในเกมที่ลึกซึ้ง
